dissabte, 11 de juliol del 2009

Sin ti no soy nada....

¿Porqué siempre tenemos pensamientos en que las personas no són como nos pensabamos que eran?
¿Porqué gritamos cuando no podemos salir del oscuro rincón?
¿Porqué lloramos cuando nos hacen daño?

No puedo llorar, no puedo reir... que tengo que hacer para que aquella pequeña pero intensa lagrima deje de caer sobre mi suave y mojada cara....
recorriendo mi áspero y intenso cuerpo...

1 comentari:

  1. no ploris, dona, però riu molt :) que al cap i la fi "sólo se vive una vez", ja ho saps.
    sempre hi ha una porteta que fa que sigui possible sortir del racó fosc. Passa que a vegades la foscor ens ha entrat als ulls i no la veiem. Però si intentes buscar una mica, segur que la trobes :)
    un petonàs

    ResponElimina